Gokverslaving

Onderzoek tot nu toe toont aan dat pathologische gokkers en drugsverslaafden veel van dezelfde genetische aanleg delen voor impulsiviteit en het zoeken naar beloningen. Net zoals gebruikers van middelen steeds sterkere hits nodig hebben om high te worden, streven dwangmatige gokkers steeds riskantere ondernemingen na. Evenzo hebben zowel drugsverslaafden als probleemgokkers last van ontwenningsverschijnselen wanneer ze worden gescheiden van de chemische stof of sensatie die ze wensen. En een paar onderzoeken suggereren dat sommige mensen bijzonder kwetsbaar zijn voor zowel drugsverslaving als dwangmatig gokken, omdat hun beloningscircuit inherent onderactief is --- wat gedeeltelijk kan verklaren waarom ze in de eerste plaats grote spanning zoeken.

Nog overtuigender is dat neurowetenschappers hebben ontdekt dat drugs en gokken veel van dezelfde hersencircuits op vergelijkbare manieren veranderen. Deze inzichten zijn afkomstig van onderzoeken naar de bloedstroom en elektrische activiteit in de hersenen van mensen terwijl ze verschillende taken uitvoeren op computers die casinospellen nabootsen of hun impulsbeheersing testen. In sommige experimenten verdienen of verliezen virtuele kaarten uit verschillende kaartspellen spelersgeld; andere taken dagen iemand uit om snel te reageren op individuele beelden die op een scherm flitsen, maar niet om op anderen te reageren.

Een Duits onderzoek uit 2005 waarin een dergelijk kaartspel werd gebruikt, suggereert dat probleemgokkers, zoals drugsverslaafden, de gevoeligheid voor hun high hebben verloren: bij het winnen hadden proefpersonen een lagere elektrische activiteit dan normaal in een kritiek gebied van het beloningssysteem van de hersenen. In een onderzoek uit 2003 aan de Yale University en een onderzoek uit 2012 aan de Universiteit van Amsterdam, hadden pathologische gokkers die tests deden om hun impulsiviteit te meten ongebruikelijk lage niveaus van elektrische activiteit in prefrontale hersengebieden die mensen helpen risico's te beoordelen en instincten te onderdrukken. Drugsverslaafden hebben ook vaak een lusteloze prefrontale cortex.

Verder bewijs dat gokken en drugs de hersenen op vergelijkbare manieren veranderen, kwam naar voren bij een verbazingwekkende groep mensen: mensen met de neurodegeneratieve aandoening Parkinson. Gekenmerkt door spierstijfheid en tremoren, wordt Parkinson veroorzaakt door de dood van dopamine-producerende neuronen in een deel van de middenhersenen. In de loop van het decennium merkten onderzoekers op dat een opmerkelijk hoog aantal Parkinson-patiënten --- tussen de 2 en 7 procent --- dwangmatige gokkers zijn. Behandeling voor de ene aandoening draagt hoogstwaarschijnlijk bij aan een andere. Om de symptomen van Parkinson te verlichten, nemen sommige patiënten levodopa en andere geneesmiddelen die de dopaminegehalten verhogen. Onderzoekers denken dat in sommige gevallen de resulterende chemische instroom de hersenen zodanig wijzigt dat risico's en beloningen - zeg maar die in een pokerspel - aantrekkelijker worden en onbezonnen beslissingen moeilijker te weerstaan.

Een nieuw begrip van dwangmatig gokken heeft wetenschappers ook geholpen om verslaving zelf te herdefiniëren. Waar experts verslaving vroeger zagen als afhankelijkheid van een chemische stof, definiëren ze het nu als het herhaaldelijk nastreven van een bevredigende ervaring ondanks ernstige gevolgen. Die ervaring kan de high van cocaïne of heroïne zijn of de sensatie van het verdubbelen van je geld in het casino.

"Het idee uit het verleden was dat je een medicijn moet innemen dat de neurochemie in de hersenen verandert om verslaafd te raken, maar we weten nu dat zowat alles wat we doen de hersenen verandert,"

zegt Timothy Fong, een psychiater en verslavingsdeskundige aan de Universiteit van Californië, Los Angeles.

"Het is logisch dat sommige zeer lonende gedragingen, zoals gokken, ook dramatische fysieke veranderingen kunnen veroorzaken."